‘आता थांबायचं नाय!’ : कुटुंबासोबत बसून चित्रपटगृहात पाहावा, असा एक नितळ, प्रामाणिक चित्रपट

आता थांबायचं नाय!’ या मराठी चित्रपटाची मला जमेची बाजू वाटते, ती ही की, या चित्रपटात एकच एक विशिष्ट नायक नाही. इथे अनेक जण नायक आहेत. खलनायकही बरेच आहेत. त्या दृष्टीने पाहता ही कुणा एका माणसाच्या विजयाची कथा न राहता ती एका समाजाच्या विजयाची कथा होते. त्यामुळेच अधिक तीव्रतेने भिडते. खूप हसवते आणि बऱ्याच ठिकाणी हसवता हसवता डोळ्यांत पाणीही आणते. चित्रपट कुठेही मेलोड्रॅमॅटिक न होता प्रामाणिक आणि निरागस वाटत राहतो.......

‘प्रथम पुरुष’ : संवेदनशील विषयावरचं ‘इंटेन्स’, अंगावर येणारं हे नाटक अधिकाधिक लोकांपर्यंत पोहोचायला हवं…

‘प्रथम पुरुष’च्या निमित्ताने पुन्हा एकदा आजची तरुणाई, कौटुंबिक हिंसा, किळसवाणे स्पर्श, स्त्री-पुरुष नातेसंबंध, बलात्कार, स्पर्श, पौरुषाच्या खोट्या कल्पना, अशा अनेक विषयांवर डोक्यात मोहोळ उठलं. विचार करायला लावणारं हे नाटक आजवर ‘लोकाश्रया’वर तरलं आहे. ते अधिकाधिक लोकांपर्यंत पोहोचायला हवं. लेखक आणि दिग्दर्शक संकेत सीमा विश्वास यांनी नाटक फार सुंदर लिहिलं आहे आणि तितकंच उत्तम बांधलं आहे.......

‘स्कॅम १९९२’ : डोकं भंजाळून टाकणाऱ्या घोटाळ्याची रंजक कथा

केवळ हर्षद मेहताची कथा सांगणं हा उद्देश इथं दिसत नाही, तर मोहापायी भरकटलेला नायक दिसतो. त्याचं अनुकरण करणारी भोळसट जनता, भ्रष्ट व्यवस्था दिसते. त्याचप्रमाणे त्या व्यवस्थेविरुद्ध, खोटारडेपणाविरुद्ध आवाज उठवणारी प्रामाणिक पत्रकारही दिसते. बरेच दिवस डोक्यात ठाण मांडून बसणारं काही पाहायचं असेल, तर या मालिकेकडे एकदा फिरकायलाच हवं........

‘आबालाल अडकित्ते आणि मुमताज महल’ : फुटत जाणाऱ्या शहरांच्या गोष्टी

शहरं प्रसरण पावत जातात, फुटतात. माणसांचा लोंढा आणि त्यांनी विकासाच्या नावाखाली केलेलं अतिक्रमण त्यांना झेपत नाही, तेव्हा शहरं पहिला बळी माणसांचाच घेतात. जवळच्या नात्यांमध्ये येणारा दुरावा, प्रत्येकाला हवी असणारी स्वतःची स्पेस, आत्मकेंद्री जगणं, ज्याला मी स्वतःही अपवाद नाही, अशा सगळ्या गोष्टी त्याचाच परिपाक म्हणून समोर येतात.......

‘संगीत देवबाभळी’ : भक्त आणि भगवंताच्या नात्याचं सुंदर निरुपण

तुकारामाची पत्नी आवली आणि लखुबाई म्हणजेच विठोबाची रखमाई या दोन्ही बायकांचं आपल्या नवऱ्यावर निरतिशय प्रेम. पण विठोबाला शिव्या घालते, म्हणून लखुबाईचा आवलीवर राग आणि देवाच्या नादापायी नवऱ्याचं संसारातून लक्ष उडालं, म्हणून आवलीचा विठुरायावर राग. देव आणि भक्त यांच्यातलं नातं सांगताना दिग्दर्शकानं स्त्रियांच्या स्वभावाचंही सुंदर दर्शन घडवलं आहे.......

…श्रीदेवी आवडत असेल तर तुम्ही खात्रीनं समलैंगिक आहात...

"तुम्हांला माधुरी आवडत असेल, तर तुम्ही स्ट्रेट. श्रीदेवी आवडत असेल तर तुम्ही खात्रीनं समलैंगिक." गंमतीचा भाग वगळला, तर असं का, हे 'लम्हे' आणि 'चांदनी' पाहून जाणवतं. प्रियकराच्या चुका पोटात घालून त्याच्यावर जीव ओवाळून टाकणारी चांदनी आणि प्रियकरानं प्रेमाचा अव्हेर केल्यावर चवताळणारी, त्याला आव्हान देणारी पूजा ही दोन्ही समलैंगिक पुरुषांची प्रातिनिधिक व्यक्तिमत्त्वं आहेत.......

'गुलाबजाम' : सचिनच्या सौंदर्यदृष्टीचा कळसाध्याय

सचिनच्या चित्रपटांतील पात्रं पळून जात असतात कुठेतरी. कुणालाही न सांगता गायब होत असतात. आत्महत्येच्या सीमारेषेवर रेंगाळत असतात. मळलेली वाट सोडून आत्मशोधाच्या प्रवासाला निघालेली असतात. आदित्य आणि राधाची कथाही अशीच.......

स्मिता होती, आहे आणि राहील... तशीच... मूर्तिमंत अस्मिता...

'मूर्तिमंत अस्मिता' या कार्यक्रमाच्या सुरुवातीला तुषार दळवी जेव्हा म्हणतात, “स्मिता होती पाऱ्यासारखी.” तेव्हा हीच गोष्ट लख्खकन आठवली. स्केचमध्ये मला पकडताच नाही आलं तिला. फक्त अभिनेत्री म्हणून नाही, तर एक उत्तम माणूस म्हणून स्मिता किती थोर होती, हे हा कार्यक्रम अनुभवताना जाणवतं... स्मिता होती, आहे आणि राहील... तशीच... मूर्तिमंत अस्मिता.......

CRD : अमूर्त काव्यमय थरार

या चित्रपटाची कथा सांगत बसण्यात अर्थ नाही. कारण 'कौल'नंतरचा हा एक वेगळा अनुभव आहे. यात एका प्रसंगात नाट्यक्षेत्रातील मातब्बर लिखाणाच्या प्रक्रियेविषयी बोलतात, तेव्हा क्षणभर कविता महाजन यांचं 'ग्राफिटी वॉल' आठवतं. पण जेव्हा दोन पुरुषांच्या चुंबनाचं एक दृश्य पाहून माझ्या पुढच्या सीटवरची मुलगी 'ईSS' म्हणून किंचाळली, तेव्हा असे चित्रपट पेलवायला थोडा अवधी जावा लागेल, हे प्रकर्षानं जाणवलं.......

© 2025 अक्षरनामा. All rights reserved Developed by Exobytes Solutions LLP.